Zaterdag ochtend om 3 uur ging de wekker. Wat was ik moe. Waarschijnlijk was het ook niet zo slim dat ik nog ging chillen met andere studenten en pas twee uur in me bed lag ,waardoor ik maar een uurtje geslapen heb. Om 4 uur moesten we in de lobby klaar staan. Samen met een klein groepje Nederandse en Duitse studenten vertrokken we richting het vliegeld. Ik moest er bij de eerste terminal al uitstappen met twee andere duitse studenten en hun chaperon. Dat betekende echter wel dat ik afscheid moest nemen van Laetitia, Claudia, onze begeleider Angela en mn maatje Frederieke. Dat was ook best zwaar. Zo slim als ik ben, was ik in de rij gestaan van de verkeerde vliegtuigmaatschappij. Bij het inchecken kwam ik er pas achter kwam dat ik helemaal niet met deze maatschappij ging. Toen ik eindelijk bij de goede maatschappij aankwam bleek de rij erg lang te zijn. Ik was zo bang dat ik me vlucht niet zou halen. Opeens zag ik het allemaal niet meer zitten. Dit was de eerste keer dat ik dacht: Waar ben ik in godsnaam aan begonnen? Gelukkig schoot de rij best wel op en had ik uiteindelijk nog drie kwartier om door de douane heen te komen en de gate te vinden. Natuurlijk had ik geen idee welke kant ik op moest. Hopeloos vroeg ik het maar aan twee voorbijgaande piloten. Toen ik twintig minuten later bij de gate aankwam was ik triest zoekende naar de wifi. Helaas werkte het niet. Tien minuten later begon het boarden. De hele vlucht naar Chigaco heb ik geslapen. Toen ik aankwam in Chigaco deed ik eerst weer een paar hopeloze pogingen naar wifi maar helaas. Gelukkig had ik snel mijn gate gevonden, waardoor ik tijd had om een klein ontbijtje te halen. In het vliegtuig opweg naar Fayetteville zat ik naast een militair van het Amerikaanse leger. Ik had echt zo erg met hem gelachen. Hij was erg vriendelijk, waardoor ik even al mijn zorgen vergat. Hij heeft veel vertelt over Arkansas, zijn gezin en vroeg veel vragen aan mij. Ook leerde hij me de cheer voor het footballteam van Arkansas. Ook zei hij; Let me be the first one to say: Welcome to the USA. Een uurtje later arriveerden we in Fayetteville en ik was zo zenuwachtig. Toen ik bij de kofferband kwam zag ik dat mijn gastgezin er nog niet was. Zenuwachtig begon ik andere uitwisselingsstudenten te smsen. Maar ja hoor, na vijf minuten zag ik ze en liepen we naar elkaar toe. Het was erg leuk om ze eindelijk in het echt te ontmoeten. Ook hadden ze een groot boord met "Verwelkommen Najate'' Achja laten we het er maar op houden dat google translate zuigt haha.

Onderweg naar het huis heb ik veel van Arkansas kunnen zien en tot mijn verbazing is het hier heel mooi. Alles is hier heel groen en er zijn vele ''bergjes''. Arkansas is dan ook niets voor niets ''The natural state''. Van te voren had ik niet veel hoge verwachtingen van Arkansas. Waarschijnlijk omdat ik echt nog nooit van Arkansas had gehoord. Die quote Expect nothing and you will never be dissapointedkan ik hierdoor alleen maar bevestigen. Ook Bentonville, het dorpje waarin ik woon, valt tot mijn verbazing heel erg mee. Bentonville is een erg schattig dorp met mooie huizen en een mooie natuur. Ik ben helemaal klaar voor mijn grootste avontuur ooit en ik wil er alles aan doen om dit een topjaar te maken.

Toen ik hier aankwam had ik nog 16 dagen voordat school begon, daarover vertel ik meer over in mijn volgende blog. I'll keep you posted. You know you miss me.

Veel liefs,

Najate

''The Future belongs to those who believe in the beauty of their dreams'' Eleanor Roosevelt